"Wdzięczność jest najpiękniejszą formą wspomnienia.
Muzyka jest najpiękniejszą formą pocieszenia."
Stefan Bohle
Parabola o klepsydrze
autorstwa Stefana Bohle
Nasz byt poddany jest prawom klepsydry; wyznaczonego nam czasu nie możemy zatrzymać, przyspieszyć lub pomnożyć, musimy zaakceptować, kiedy nasz czas mija. Nazywając Nasz Byt „życiem" nie mamy na myśli tego wycinka minionego czasu, który znajduje się już na dnie klepsydry, tylko mamy na myśli Tutaj i Teraz.
Aby spełnić swoją funkcję, klepsydra musi zostać odwrócona, dlatego nie opisuje ona nigdy absolutnie, tylko zawsze cząstkowo. Możemy mieć nadzieję, że nasze życie jest czymś więcej niż tylko bytowaniem. Mamy prawo zakładać, że nasze życie będzie trwało bez zmian, tak jak wymagają tego prawa natury.
Klepsydra to udany, trafny symbol naszego życia: śmierć dzieli je na widoczną i niewidoczną część. Tę jedną widoczną część możemy nazwać, kontrolować, i, to czego my ludzie przede wszystkim pragniemy, uchronić. Tę drugą niewidoczną część zrozumiemy dopiero wtedy, kiedy sami przejdziemy z naszym ostatnim ziarenkiem czasu przez zwężenie klepsydry. Ale jedno jest już teraz pewne, i ta pewność daje nam ukojenie: miłość zwycięży i przetrwa wszystko.
Naszym uniwersalnym obowiązkiem jest nie rozmyślać cały czas o śmierci, lecz wykorzystać nasz talent tak dobrze jak to możliwe i tak długo, na ile pozwoli nam nasz czas. We wszystkich poczynaniach w naszym życiu musimy jednak pamiętać, że naszym pierwszym i nadrzędnym obowiązkiem jest miłość.